Zasady gry
Każda drużyna podczas meczu Sepak Takraw składa się z trzech zawodników. Każdy z nich pełni na boisku określoną rolę. Zawodnicy dzielą się na serwujących, przyjmujących i atakujących. Grę rozpoczyna serwis wykonany nogą, a drużyna przeciwna ma za zadanie odebrać, rozegrać i zaatakować, tak by piłka nie dotknęła parkietu po ich stronie. W przeciwieństwie do siatkówki akcja nie musi być rozegrana zespołowo i może to zrobić przez jeden zawodnik. Obie drużyny, tak samo, jak w siatkówce mają prawo trzy razy dotknąć piłki, zanim trafi ona z powrotem na stronę przeciwnika. Stratą punktu kończy się sytuacja, w której piłka ląduje na parkiecie. Punkt można stracić również, psując serwis.
Zwycięstwo w meczu przypada zespołowi wygrywającemu dwa sety, które rozgrywane są do uzyskania 21 punktów. W przypadku remisu rozgrywany jest 15-punktowy tie-break. Sepak takraw to dyscyplina sportu, w której używanie rąk jest zabronione, więc piłkę można odbijać i przebijać tylko przy użyciu nóg, głowy lub tułowia. Ruchy, które wykonują zawodnicy, łączą w sobie elementy piłki nożnej i siatkówki. Widowiskowe zagrania rozgrywa się także przy użyciu technik gimnastycznych, akrobatyki i karate, gdyż zawodnicy w wyskoku muszą unieść nogę i wykonać nią skuteczny atak. Wyjątkowe połączenie sportów i umiejętności u graczy sprawia, że siatkonoga jest widowiskową i niepowtarzalną dyscypliną sportową. Jak wyglądają mecze tej dyscypliny? Możecie to sprawdzić tutaj: https://www.youtube.com/watch?v=H2LIlu7_-xc&t=94s
Boisko i piłka do Sepak Takraw
Mecze Sepak Takraw odbywają się na boisku mającym takie same wymiary jak to, które wykorzystywane jest do gry w badmintona. Posiada ono wymiary 13,40 m x 6,10 m. Plac gry podzielony jest na dwie połowy, które dzieli siatka umieszczona na wysokości 1,52 m dla mężczyzn oraz 1,45 m dla kobiet. Gra od siatkówki różni się również rodzajem piłki. Ta używana w Sepak Takraw stworzona jest z różnych odmian rattanu – naturalnego materiału pozyskiwanego z palmy rotangowej. Ma ona 12 otworów, które ułatwiają i umożliwiają odpowiednią rotację oraz tor lotu.
Historia Sepak Takraw
Korzenie Sepak Takraw sięgają XV wieku. To właśnie wtedy w Malezji narodziła się ta dyscyplina sportu. W XVI wieku pojawiły się również pierwsze zmianki na temat tego sportu w Indonezji. Tam jednak nazywany był Sepak Raga. W latach 40. sport ten był już powszechny w całej południowej Azji i wtedy też rodziły się pierwsze formalne zasady tej gry. Pierwsze oficjalne rozgrywki odbyły się 16 maja 1945 r. w Penang (Malezja). Startowały tam głównie lokalne zespoły z okolicznych wiosek. W okolicach 1950 roku w Sepak Takraw grano już prawie we wszystkich szkołach. W 1965 r. powstała Azjatycka Federacja Sepak Takraw (ASTAF), natomiast w 1992 r. początek swojej działalności oficjalnie rozpoczęła Międzynarodowa Federacja Sepak Takraw (ISTAF), która nadzoruje tę dyscyplinę na całym świecie
Sepak Takraw w Polsce
Kibice polskiej piłki nożnej mają prawo sceptycznie podchodzić do tej dyscypliny sportu. W końcu w 2018 roku Kamil Glik, tuż przed mundialem, miał złapać kontuzję podczas gry w siatkonogę, które znacznie przypomina Sepak Takraw.
W przeciwieństwie do Kabaddi, o którym niedawno miałem okazję pisać, Sepak Takraw w Polsce dopiero raczkuje. Cztery lata temu – w 2019 roku, Paweł Podczerwiński założył Polską Federację Sepak Takraw i obecnie pełni on funkcję prezesa zarządu. W lipcu tego roku, w Prudniku, odbyły się I Mistrzostwa Polski w Sepak Takraw.
Podsumowując, Sepak Takraw to dyscyplina wymagająca ogromnej koordynacji oraz techniki. Ciekaw jestem, jak Polacy poradziliby sobie w tej dyscyplinie, gdyby kiedyś spopularyzowała się w naszym kraju. Cóż… może kiedyś się przekonamy.
